Week zes en zeven in de Filipijnen!

Hallo lezers,

Na een klein beetje vertraging is hier dan eindelijk mijn nieuwe reisverslag! De afgelopen twee weken zijn weer voorbij gevlogen en het einde begint al in zicht te komen. Nog steeds heb ik het naar mijn zin hier en geniet ik van dit mooie land! Het is daarom ook wel een gek idee dat ik over een maand al thuis ben. Ik zal jullie vertellen wat ik de afgelopen twee weken gedaan en en beleefd heb!

Woensdag 21 mei moest ik vroeg op voor de laatste stage dag bij het healthcenter. Ik heb hier weer lieve baby'tjes mogen vaccineren, maar het waren er dit keer niet zo veel dus we waren al vroeg klaar. Dit kwam eigenlijk wel goed uit, want ik moest mijn koffer nog inpakken voor het lange weekend in Bohol!
Om drie uur zijn we met de taxi naar het vliegveld vertrokken. Ik zat met Roos en Jolein bij een erg enthousiaste taxichauffeur, wat wij in het begin wel gezellig vonden. Dit werd al snel een beetje vervelend omdat hij constant iets vroeg of zei terwijl wij alle drie alleen maar bezig waren met of we wel op tijd en heel bij het vliegveld aan zouden komen. We moesten over een weg door de bergen en de chauffeur reed net alsof hij de enige chauffeur was op de weg. Hij reed super hard en omundig, echt doodeng. Halverwege de rit moesten we over een stuk onverharde weg, waarna wij al snel stil kwamen te staan omdat de chauffeur blijkbaar dacht dat hij over een steen van bijna 30cm kon rijden... Gelukkig was dit probleem al snel opgelost en konden we weer verder met onze rit. Na bijna 45 minuten vast geklemd gezeten te hebben in de stoel, kwamen we gelukkig veilig en op tijd aan bij het vliegveld.
Tijdens het wachten tot wij het vliegtuig in mochten, zei een uit onze groep opeens: "jongens, over 5 minuten moeten we in het vliegtuig zitten anders mogen we er niet meer in". En inderdaad op het vliegticket stond dat we er over 5 minuten in het vliegtuig moesten zitten. Iedereen pakte snel zijn spullen en liep gauw naar het vliegtuig. Toen wij het vliegtuig inliepen zaten alle passagiers al netjes klaar voor vertrek. Na een luidruchtige binnenkomst van ons, waren ook wij klaar voor vetrek.
Na ongeveer 45 minuten waren we al bij onze eindbestemming, namelijk Cebu. Hier hebben we overnacht in een hotel met een heerlijke warme douche!

Donderdag ochtend zijn we al vroeg vertrokken naar de haven van Cebu om met de boot naar Bohol te varen. De boottocht duurde ongeveer twee uur. Bij aankomst op Bohol zijn we vanaf de haven naar ons hotel gebracht. Het hotel zag er heel mooi uit. We hadden twee kamers met een veranda en uitzicht op het zwembad. Twee minuten lopen van ons hotel, lag het strand. Het strand was echt super mooi! Wit zand, een helder blauwe zee en niet te vergeten: palmbomen!
Na nog een uurtje op het strand gelegen te hebben zijn we uit eten geweest op het strand. Tijdens het eten kwamen er steeds kinderen langs de tafel staan die zomaar begonnen te zingen en daarna geld vroegen. Erg sneu om te zien dat kinderen zo wanhopig zijn.

Vrijdag hebben we een tour gemaakt langs de tarsier aapjes, de chocolate hills en de zipline.
De tarsier aapjes zijn de kleinste aapjes op de Filipijnen. Dit zijn kleine aapjes met hele grote ogen, echt super schattig. Ik dacht dat ik tientallen aapjes zou kunnen bekijken, maar het waren er uiteindelijk maar een stuk of vijf.
De chocolate hills waren ook erg bijzonder! Ik had verwacht dat de bergen bruin zouden zijn, maar helaas was dit niet zo, ze waren namelijk groen. Het schijnt dat ze alleen in een bepaald seizoen bruin zijn. Een aantal uit mijn groep heeft de chocolate hills bekeken vanaf een circusfiets die over een ijzerdraadje heen reed boven de afgrond. Dit durfde ik echt niet te doen want ik zag het al helemaal voor me dat ik dan halverwege terug zou willen en dat kon niet.
Na de chocolate hills zijn we naar een zipline geweest. Ik voelde mij op dat moment niet echt lekker door de slingerwegen in de bergen, waardoor ik besloten had om niet van de zippline af te gaan. Uiteindelijk ben ik door de groep overgehaald om toch te gaan en ik was ook blij dat ik toch ben gegaan. Ik kreeg een pak om mij heen waarmee ik vervolgens aan de lijn werd gehangen zodat ik met mijn gezicht naar beneden keek. Ik wilde nog tegen die man van de zipline zeggen dat mijn benen er wat verder is moesten, maar op het moment dat ik dat zei was het al te laat, daar ging ik al. Het was super gaaf en het uitzicht was echt geweldig.

Zaterdag 24 mei zou ik eigenlijk met de hele groep mee gaan met snorkelen en eiland hoppen, maar helaas voelde ik mij niet lekker. De hele dag heb ik in bed tv gekeken. Gelukkig voelde ik mij die dag erna al wat beter en kon ik wel mee naar de whale sharks. Dit zijn walvishaaien die wel 12 meter lang kunnen zijn en een hele grote mond hebben, waarmee ze water opzuigen om plankton eruit te halen. We moesten eerst twee uur varen met een boot naar de plek waar de tamme whale sharks te zien waren. Bij aankomst kregen we eerst uitleg over de regels en daarna moesten we allemaal de zonnebrand van ons lichaam wassen. Ook kregen we een zwemvest aan en een snorkel mee. Vervolgens gingen we met een klein bootje een stukje de zee op, waar er mensen waren die de whale sharks eten gaven waardoor wij in de buurt konden zwemmen. Ik sprong gelijk met volle moed het water in maar op het moment dat een whale shark opeens nog maar twee meter van mij vandaan was, wist ik niet hoe snel ik mijzelf aan de boot moest optrekken, zodat ik met mijn gehele lichaam uit het water hing. Wel waren de whale sharks erg mooi om te zien onder water. Het was echt heel bijzonder om dit een keer gedaan te hebben!

Maandag 27 mei ging de wekker al om half 5 in de ochtend omdat wij meededen met een wandeling voor een goed doel. Met een slaperig hoofd heb ik ongeveer 4km gelopen en ben ik daarna gelijk mijn bed weer in gegaan. De rest van de middag ben ik samen Evi, Jolein en Roos naar de shoppingmal geweest waar wij ons de hele middag hebben vermaakt.

De volgende dag moesten wij weer vroeg op en dit keer omdat wij onze leraar Hans en zijn dochter als verrassing gingen ophalen op het vliegveld. Hans was super enthousiast toen hij ons met z'n allen aan zag komen lopen.
Nadat we Hans en Sophie hadden opgehaald, moesten Roos en ik naar onze stage bij het weeshuis van de nonnen. We hebben hier de hele dag met de baby's gespeeld, luiers verschoond, baby's in bad gedaan, flesjes melk klaar gemaakt en de kinderen eten geven. Ik vond het echt heerlijk om de hele dag een beetje te tutten met baby's. Het was leuk om te zien dat de kinderen in het weeshuis totaal niet verlegen of bang waren voor ons, terwijl de meeste kinderen hier ons in het begin best eng vinden.

Donderdag had ik eigenlijk stage in het weeshuis bij de nonnen, maar dit ging niet door. Roos en ik zijn daarom in de ochtend onze kleren gaan wassen.
In de middag ben ik mee geweest naar het weeshuis achter het ziekenhuis. De kinderen hadden een aantal liedjes ingestudeerd, echt heel erg mooi. Elke keer als ik ze hoor zingen krijg ik kippenvel, zo mooi is het en zo veel indruk maakt het op mij.
Nadat wij terug kwamen van het weeshuis heb ik nog even gevolleybald met het personeel. Het was meer schreeuwen en lachen dan echt volleyballen, maar wel goed om weer een keer een beetje in beweging te zijn want dat mis ik hier wel!

Vrijdag 30 mei zijn we met de hele groep en nog drie meiden van de sportopleiding naar Samal gegaan om daar het weekend te verblijven. Op het eiland Samal hadden we twee huisjes waar we met z'n allen sliepen. De huisjes waren prima gelegen want aan de ene kant hadden we twee zwembaden en aan de andere kant de zee. Bij het zwembad zat een glijbaan, die op het eerste gezicht een saaie kinder glijbaan leek. Dus ik besloot om de glijbaan maar eens uit te proberen. Op het moment dat ik de mensen voor mij naar beneden zag glijden kreeg ik al mijn twijfels of ik het nog durfde, maar ik moest het van mezelf gewoon doen. Op het moment dat ik ging zitten ging ik al zo hard en toen ik even later de bocht aan zag komen, dacht ik al dat ik hier nooit aan had moeten beginnen. En inderdaad ik vloog als een gek door de bocht, viel naar achteren en kwam kopje onder het water uit. Uiteindelijk kon ik er wel om lachen maar het was sowieso de eerste en gelijk ook de laatste keer dat ik van die glijbaan af geweest ben.
In de avond hadden we een heerlijke barbecue en hebben we daarna het spel "wie ben ik" gedaan. Iedereen moest een briefje op zijn voorhoofd plakken met een persoon of voorwerp en diegene moest er dan achter zien te komen wie of wat hij/zij is. Echt een geniaal spel!

De volgende dag zijn we met een boot naar het eiland Talicut geweest om daar voor het eerst te gaan duiken. Ik vond het echt super spannend. Toen ik aan de duik instructeur vroeg hoe diep we gingen duiken en hij vertelde dat we 18 meter diep gingen, werd ik toch spontaan een beetje bang. Na alles nog tien keer nagevraagd te hebben om zeker te weten dat alles goed zou gaan onder water, moest ik er toch echt aan geloven. Ik ging samen met Jolein en kreeg eerst een riem met lood om mijn heupen. Daarna gingen we op een trapje in het water zitten. Vervolgens kreeg ik de zuurstof fles op mijn rug, flippers aan mijn voeten en een duikbril op mijn hoofd. Als eerst moest ik gaan oefenen met het ademhalen door middel van een zuurstoffles. Dit was in het begin wel erg wennen omdat het best veel moeite koste en omdat je veel rustiger moest ademhalen dan normaal. Toen ik dit onder controle had, liet de instructeur mij een stukje zinken. Ik merkte al gelijk dat ik druk op mijn oren kreeg en dus mijn oren moest klaren, maar ik snapte niet hoe ik dit voor elkaar kreeg. Nadat hij dit mij nog een keer had uitgelegd, kreeg ik het nog steeds niet echt goed onder de knie, maar wat ik deed leek er enigszins op. Hoe dieper ik kwam, hoe mooier het werd. Het koraal was prachtig om van zo dichtbij te bekijken en aan te raken. Na ongeveer 20 - 30 minuten kwamen we weer boven water. Wauw, wat was dat een ervaring!

Zondagochtend zou ik om tien uur in de ochtend met Hans naar de markt gaan om broodjes en vers fruit te halen voor een feestelijk ontbijt. Dit plan mislukte omdat ik pas om 11 uur wakker werd. Toen ik de deur open deed zat Hans al klaar om te gaan terwijl ik nog in mijn pyjama stond. Na een snelle verkleedpartij zijn we met een tricycle naar de markt gegaan. Toen wij terug kwamen was de tafel al gedekt en hebben we gezellig en vooral lekker ontbeten met z'n allen. Na het ontbijt zijn we gelijk het zwembad ingesprongen en zijn we de hele dag hier blijven hangen totdat we werden opgehaald door de chauffeur van het ziekenhuis. We hebben de dag heerlijk afgesloten bij de Mac Donalds!

Maandag heb ik lekker uitgeslapen en heb ik eigenlijk niet veel bijzonders gedaan. Ik ben naar de winkel geweest om schoonmaakspullen te kopen voor de grote schoonmaak van de badkamer. Verder heb ik mijn kleren laten wassen door een vrouw van het ziekenhuis. Heerlijk om het een keer niet zelf met de hand te hoeven doen!

Dinsdag was het de grote dag! Het ziekenhuis bestond 35 jaar, dus de hele dag was het feest. De ochtend begon met een bruiloft van zes stellen die gelijk gingen trouwen. We gingen met allemaal versierde auto's en busjes naar een kerk waar de zes stellen elkaar het ja-woord zouden gaan geven. Ik vond het jammer dat tijdens de trouwerij in de Filipijnse taal werd gesproken omdat ik er niks van kon verstaan. Nadat de zes stellen elkaar het ja-woord gaven, gingen we met een parade een tocht houden door Calinan. Toen we hiervan terugkwamen, konden we genieten van een feestelijke lunch. Ook mochten de getrouwde stellen de taarten aansnijden, maar helaas mochten wij deze taarten niet proeven haha! Op het einde moest ik met nog andere ongetrouwde vrouwen in een kring gaan staan en kregen we de zes bruidsboeketten. We moesten deze aan elkaar door geven tot dat de muziek zou stoppen. Diegene die een boeket in haar handen zou hebben wanneer de muziek stopt, zou de gelukkige zijn die als volgende zou gaan trouwen. Laat mij nou net diegene zijn die een bruidsboeket in mijn handen had toen de muziek stopte. Dit belooft dus wat, haha!
In de avond was er een Miss-verkiezing waarbij er acht vrouwen tegen elkaar steden om de Miss van het ziekenhuis te worden. Uiteindelijk won een van de Nederlands studenten!

Woensdag 4 juni had ik stage bij het weeshuis van de nonnen. Ik heb hier de hele dag met de baby's gespeeld en ze verzorgd. De baby's liggen normaal gesproken bijna de hele dag in hun bedje en worden er alleen uitgehaald om verschoond te worden of wanneer ze huilen. Daarom hebben Jolein, Evi, Roos en ik alle baby's uit hun bedje gehaald zodat ze lekker op de grond konden kruipen, lopen en spelen.
In de avond ben ik met Jolein en Roos erg druk geweest met het boeken van de hotels op Palawan. Toen dit eindelijk gelukt was zijn we lekker uit eten geweest met Hans en zijn dochter Sophie bij een restaurantje vlakbij het ziekenhuis. Hier heb ik voor het eerst een latte machiato gedronken! Ik houd normaal niet van koffie maar dit was toch best lekker!

De volgende dag zouden Roos en ik stage hebben bij het weeshuis dat naast het ziekenhuis ligt. Omdat de meeste kinderen de hele dag naar school moesten, hadden we een avonddienst. We zijn daarom met z'n tweeën naar davao gegaan, opzoek naar een leuke markt. Helaas konden we de markt die wij in onze gedachte hadden niet vinden. We hadden wel een markt gevonden maar het enige wat ze daar verkochten waren tweedehandse schoenen, groenten of fruit. Op de groente en fruit afdeling was het super druk en chaotisch en ik had het daar al snel gezien. We hadden het zo warm en besloten uiteindelijk om maar naar de shoppingmall te gaan om daar nog even rond te kijken.
In de avond hebben we met de kinderen van het weeshuis het dansje dat wij met de kinderen op een Nederlandse basisschool gedaan hadden, geoefend. Het verbaasde mij dat de kinderen het na een aantal keer oefenen al helemaal onder de knie hadden!

Mijn volgende reisverslag komt weer over 1 of 2 weken!

Liefs,
Senna